Dimitrios Benekos
ΤΙ ΕΓΡΑΦΑΝ ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ 1821
«Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία»
(Ανδρέας Κάλβος, Έλληνας ποιητής)
Είναι γνωστό ότι, όταν άρχισε η Ελληνική Επανάσταση τον Μάρτιο του 1821, στην Ευρώπη κυριαρχούσε το πνεύμα της Ιεράς Συμμαχίας, που τηρούσε εχθρική στάση προς κάθε επαναστατικό κίνημα, που θα άλλαζε το στάτους κβο των υπαρχόντων συνόρων, πολύ δε περισσότερο εάν επρόκειτο για επανάσταση με φιλελεύθερες και δημοκρατικές ιδέες, όπως ήταν η Ελληνική Επανάσταση.
Αλλά, αν και οι κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών κρατών τηρούσαν εχθρική στάση απέναντι στην εξέγερση των Ελλήνων, οι λαοί αυτών των χωρών και προπαντός οι μορφωμένοι και φωτισμένοι από τις ιδέες της αμερικανικής και γαλλικής επανάστασης εκδήλωναν την συμπάθειά τους προς τον αγώνα ενός λαού, που οι πρόγονοί του έδωσαν τα φώτα του πνεύματος, της δημοκρατίας και τα υψηλά επιτεύγματα του πολιτισμού στην Ευρώπη και κατ’ επέκταση και στον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο.
Το φιλελληνικό αυτό πνεύμα εκδηλώθηκε ποικιλότροπα στις διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, ακόμη και στη νεοσύστατη τότε μεγάλη Δημοκρατία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, που αποκάλεσαν το φιλελληνικό ρεύμα „greek fever“ (ελληνικό πυρετό).
Εδώ θα ασχοληθούμε κατά κύριο λόγο με τη στάση του Τύπου, των περιοδικών και εφημερίδων της εποχής εκείνης, γιατί είναι πάντα ενδιαφέρον ανάγνωσμα να ρίχνεις μια ματιά στην απήχηση που είχε η Ελληνική Επανάσταση στους άλλους λαούς. Ο πρώτος τύπος που δέχτηκε με ενθουσιασμό την είδηση της έκρηξης της Ελληνικής Επανάστασης ήταν οι εφημερίδες του Παρισιού. Ας δούμε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα. H Courier Français στις 15 Ιουλίου 1821 έγραφε: «Η πέννα αρνείται να περιγράψει τις φοβερές σφαγές που διαπράχτηκαν εναντίον των επαναστατημένων Ελλήνων κάτω από τα μάτια της Ευρώπης. Τέτοιες φριχτές σκηνές δεν αναφέρει σε καμία εποχή η Ιστορία… Ένας πόλεμος θανάτου έχει εξαπολυθεί εναντίον της θρησκείας και του ευρωπαϊκού πολιτισμού και ενώ οι Μεγάλες Δυνάμεις θα μπορούσαν να σταματήσουν αυτόν τον ποταμό αίματος, μένουν απαθείς…»
Η Constitutionnel έγραφε στις 30 Ιουλίου 1821: «Τα γεγονότα που συμβαίνουν στην Ελλάδα προκαλούν το παγκόσμιο ενδιαφέρον. Ένας λαός, που γνώρισε χρόνια ολόκληρα τη σκλαβιά, παλεύει σήμερα με ενθουσιασμό και θάρρος για την ελευθερία του. Ο λαός αυτός δεν ξέχασε ποτέ του την παλιά του δόξα. Έχει το δίκαιο με το μέρος του και το δίκαιο πάντα θριαμβεύει…»
Η ίδια εφημερίδα ένα μήνα αργότερα, στις 31 Αυγούστου 1821, έγραφε: « Η Ευρώπη περιμένει να ξεσπάσουν μεγάλα γεγονότα στην Ανατολή. Οι αρχαίοι αυτοί τόποι με τους οποίους είναι συνδεδεμένοι τόσες λαμπρές αναμνήσεις που έθρεψαν τη χαριτωμένη μυθολογία, που γέννησαν τον Χριστιανισμό και αποτέλεσαν το λίκνο της φιλοσοφίας μπορούν σήμερα να ελπίζουν ότι θα αποκτήσουν την Ελευθερία τους και την ανεξαρτησία τους. Ποια γενναία καρδιά, ποια ευγενική ψυχή δεν θα ευχόταν να νικήσουν οι Έλληνες στον μεγάλο αγώνα που ανέλαβαν!!!»
Τέλος, η εφημερίδα Tablettes Universelles έγραφε και αυτή τον Ιούνιο του 1821: « Η δουλεία των Ελλήνων βρίσκεται στο τέλος της… θα έχουμε την ευτυχία, πριν κατεβούμε στον τάφο, να δούμε την Ελλάδα ελεύθερη. Το ευχόμαστε με όλη μας την καρδιά…!»
Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη
Των Ελλήνων τα ιερά,
Και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
Χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
(Διονύσιος Σολωμός, Εθνικός ποιητής)
Πρότυπο για τους Γερμανούς ο Έλμουτ Σέφελ
ΛΟΪΖΟΣ ΑΣΒΕΣΤΑΣ5 Δεκεμβρίου 2017, 12:38Έντυπη Έκδοση
Πραγματοποιήθηκε χθες η παρουσίαση του βιβλίου του κ. Δημήτρη Μπενέκου, αναπληρωτή καθηγητή Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, με τίτλο «Έλμουτ Σέφελ. Ένας πρόξενος με ψυχικό σθένος. Μεταξύ καθήκοντος και ηθικής», στην Εξωραϊστική Λέσχη Βόλου.
Στην εκδήλωση παρουσίασης, που παρευρέθηκε πλήθος κόσμου, μίλησαν οι κ.κ. Μιχάλης Ζουμπουλάκης, καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και Αντώνης Σμυρναίος, επίκουρος καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, ενώ συντόνισε η δημοσιογράφος Ροσσάνα Πώποτα.
Από αριστερά: Ο επίτιμος πρόξενος της Ο.Δ. της Γερμανίας στη Θεσσαλία κ. Γεώργιος Παπαρρίζος, ο γενικός πρόξενος της Ο.Δ. της Γερμανίας στη Θεσσαλονίκη κ. Βάλτερ Στέχελ και ο συγγραφέας κ. Δημήτρης Μπενέκος, αναπληρωτής καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
Ο γενικός πρόξενος της Ο.Δ. της Γερμανίας στη Θεσσαλονίκη κ. Βάλτερ Στέχελ τόνισε ότι χάρηκε πάρα πολύ που βρέθηκε στην παρουσίαση της δεύτερης έκδοσης του βιβλίου για τον Έλμουτ Σέφελ.
«Ο χρόνος της Κατοχής στην Ελλάδα από τους Γερμανούς είναι ένας χρόνος για εμάς σκοτεινός και για αυτό είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον που υπήρχαν άτομα που ενδιαφέρθηκαν πραγματικά για τον ελληνικό πληθυσμό, αλλά και τον εβραϊκό του Βόλου» σημείωσε ο ίδιος.
Όπως επισήμανε ο κ. Βάλτερ Στέχελ, «ήταν αυτονόητο για εμένα να έρθω από τη Θεσσαλονίκη και να παρακολουθήσω την παρουσίαση του βιβλίου. Ο Έλμουτ Σέφελ ήταν ένα πρότυπο για εμάς, διότι σε δύσκολους καιρούς έδειξε το ανθρώπινο πρόσωπό του».
Να σημειωθεί ότι στην εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου του Δημήτρη Μπενέκου παρευρέθηκε και ο επίτιμος πρόξενος της Ο.Δ. της Γερμανίας στη Θεσσαλία κ. Γεώργιος Παπαρρίζος.
ΑΠΟ ΤΗ ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ
Ο Βρικόλακας
(Der Erlkönig)
Η μπαλάντα «ο Βρικόλακας» (Der Erlkönig), που συνέθεσε το 1781 ο μεγάλος γερμανός λογοτέχνης Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε (Goethe), ανήκει στην κατηγορία των ποιημάτων με μαγικό, νεκρομαγικό ή δαιμονικό περιεχόμενο. Αντικατοπτρίζει δεισιδαιμονικές αντιλήψεις, βαθιά ριζωμένες στην ψυχή του λαού, από εποχές που οι άνθρωποι είχαν την εντύπωση ότι βρίσκονταν εκτεθειμένοι στις εχθρικές διαθέσεις υπερφυσικών κακοποιών όντων.
Ήδη, από την πρώτη κιόλας στροφή της μπαλάντας, νιώθουμε πως οι καταχθόνιες, οι σκοτεινές δυνάμεις του Κακού αρχίζουν να απλώνουν το δίχτυ του πεπρωμένου, προμηνύοντας έτσι την επερχόμενη καταστροφή, την κορύφωση του δράματος με το αναπόφευκτο τέλος. Η δράση, ο εναλλασσόμενος διάλογος ανάμεσα στο φανταστικό και το ρεαλιστικό, το σκοτεινό, μυστηριακό σκηνικό, η μοίρα και το υπερφυσικό απειλητικό δαιμονικό στοιχείο μεταμορφώνονται σε ποιητικές εικόνες απαράμιλλης ομορφιάς, που συγκλονίζουν και καθηλώνουν. Τέλος, όπως συνηθίζεται σε ποιήματα αυτής της κατηγορίας, οι δαιμονικές υπερφυσικές δυνάμεις νικούν και ο άνθρωπος υποτάσσεται στη μοίρα του.
Ο «Βρικόλακας» (Der Erlkönig) είναι ένα από τα λογοτεχνικά αριστουργήματα του Γκαίτε, που επηρέασαν και άλλους καλλιτέχνες, όπως για παράδειγμα τον Φρανς Σούμπερτ, ο οποίος το μελοποίησε με εξίσου μεγάλη μαεστρία.
Εδώ κάνουμε μια μικρή γλωσσική παρατήρηση. Ο δεύτερος στίχος της 7ης στροφής „und bist du nicht willig, so brauch ich Gewalt !„ πήρε διάσταση παροιμιώδους λόγου και χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα, συνήθως όταν κάποια χειρωνακτική εργασία παρουσιάζει δυσκολίες, όπως π.χ. το άνοιγμα ή το ξεβίδωμα.
(Η μετάφραση από τα γερμανικά και η ποιητική προσαρμογή στην ελληνική γλώσσα έγινε από τον γράψαντα το παρόν άρθρο)
Ο Βρικόλακας
1
Ποιοι νύχτα και αέρα με το άτι αψηφούν;
Πατέρας κι ο γιος του το δάσος περνούν.
Ο έρμος πατέρας τον γιο του κρατά,
μες την αγκάλη, στα χέρια σφιχτά.
2
– Το πρόσωπο, γιε μου, τι κρύβεις χλωμό;
– Δεν βλέπεις, πατέρα, τον Δαίμονα εδώ;
με μαύρο μανδύα, κορόνα φριχτή;
– Παιδί μου, η ομίχλη ασπρίζει εκεί.
3
«Καλό μου αγόρι, έλα κοντά,
Σε σένα θα δείξω παιχνίδια πολλά,
Αγκάλες λουλούδια, στολίδια χρυσά,
που η μάνα μου γνέθει τις νύχτες κρυφά».
4
– Πατέρα, πατέρα, αυτά δεν τ΄ ακούς,
που ο Βρικόλακας τάζει με λόγους γλυκούς;
– Παιδί μου, σταμάτα, και φύλλα είν΄ ξερά,
που παίρνει ο αέρας και διώχνει μακριά.
5
«Ωραίο μου αγόρι, έλα γοργά,
οι κόρες μου οι λάμιες, ξωθιές, ξωτικά
τη νύχτα τον άγριο του Άδη χορό,
για σένα ετοιμάζουν αγόρι μικρό».
6
– Πατέρα, για κοίτα στην άβυσσο εκεί,
του Δαίμονα η κόρη εμένα θωρεί.
– Παιδί μου, παιδί μου, το βλέπω, τι θες;
Κουνούν τα κλωνάρια οι μαύρες ιτιές.
7
«Μικρό μου αγόρι, για έλα εδώ!
Δεν θέλεις; Με βία σ΄ αρπάζω κι εγώ».
– Πατέρα, πατέρα, με πιάνει μ΄ ορμή,
τα μαύρα του νύχια μου κάνουν πληγή.
8
Αγριεύει ο πατέρας, το άτι χτυπά,
σ΄ αγκάλη που τρέμει τον γιο του βαστά.
Και φτάνει σε σπίτια και μπαίνει σ΄ αυλή.
Αλλοί του, στα χέρια ένα πτώμα κρατεί.
(Βλέπε επίσης εφημερίδα: http://www.trigono.info/wp-content/uploads/2018/03/trigono_05011.jpg
ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
Ο τάφος στον Μπουζέντο
Das Grab im Busento
Αλάριχος – Alarich
Βρισκόμαστε στις αρχές του 400 μ.Χ. Ας δούμε τι συνέβαινε εκείνα τα χρόνια στην Ελλάδα και στην Ιταλία. Η πάλαι ποτέ κραταιά και ένδοξη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν χωρισμένη σε δύο ανεξάρτητα τμήματα, στο Ανατολικό και στο Δυτικό τμήμα της Αυτοκρατορίας, αλλά τόσο η Ελλάδα όσο και η Ιταλία δοκιμάζονταν σκληρά από τις επιθέσεις, τις επιδρομές και τις λεηλασίες των βαρβαρικών φύλων, που στο πέρασμά τους κατάστρεφαν και πυρπολούσαν τα πάντα.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα του αναβρασμού και της ανασφάλειας, ο νεαρός αρχηγός των Βησιγότθων (Westgoten) Αλάριχος (Alarich), κατάφερε να τους ξεσηκώσει σε εθνικό πόλεμο εναντίον της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (δηλ. εναντίον των Βυζαντινών). Οι Γότθοι, που είχαν εγκατασταθεί στη βόρεια πλευρά της Βαλκανικής χερσονήσου, ξεχύνονται στην Ελλάδα και προβαίνοντας σε λεηλασίες πολιόρκησαν την Αθήνα. Ξαφνικά και χωρίς κανένα λόγο έλυσαν την πολιορκία και δεν προέβησαν σε άλλες καταστροφές γιατί, λέγεται, πως ο Αλάριχος, είδε τη θεά Αθηνά και τον Αχιλλέα πάνω στις επάλξεις να υπερασπίζονται πάνοπλοι την πόλη. Αυτά θέλει η παράδοση. Στη συνέχεια, πέρασε στην Πελοπόννησο και αφού λεηλάτησε την Κόρινθο, το Άργος και την Σπάρτη στράφηκε προς την Ήπειρο, όπου και παράμεινε για τέσσερα χρόνια.
Η βυζαντινή διπλωματία της Κωνσταντινούπολης για να τον καλοπιάσει, του χορήγησε τον στρατιωτικό τίτλο του «αρχιστρατήγου του Ιλλυρικού». Μετά απ’ αυτόν το κολακευτικό τίτλο, οι αρχηγοί των Γότθων ανακήρυξαν τον Αλάριχο βασιλιά τους και εγκαταλείπουν τα ελληνικά εδάφη, περνώντας απέναντι στην Ιταλία, την οποία καταλεηλατούν. Πολιορκούν τη Ρώμη τρεις φορές. Την τελευταία φορά, το 410 μ.Χ., ο Αλάριχος εισέρχεται νικητής στην Αιώνια Πόλη και επιτρέπει στους πολεμιστές του να προβούν σε λεηλασίες, σφαγές και πυρπολήσεις ναών και σπιτιών για τρεις ημέρες. Οι Γότθοι λαφυραγώγησαν τα πάντα.
Πάντως, ο Αλάριχος δεν παράμεινε στην Ρώμη, αλλά κατευθύνθηκε με όλον τον στρατό του προς την Κάτω Ιταλία, επειδή ήθελε να περάσει με πλοία στη Βόρεια Αφρική και να εγκατασταθεί εκεί μόνιμα. Ισχυρή, όμως, τρικυμία διασκόρπισε τον στόλο και έτσι αναγκάστηκε να επιστρέψει στην πόλη Κοζέντσα της Καλαβρίας, όπου ασθένησε αιφνίδια και πέθανε. Ήταν Δεκέμβριος του 410 μ.Χ.
Οι Γότθοι του, ακολουθώντας παλιό γερμανικό έθιμο, αφού εκτρέψαν τον ποταμό Μπουζέντο, που διαρρέει την πόλη Κοζέντσα, έσκαψαν στην κοίτη του έναν υπόγειο θάλαμο, όπου απέθεσαν τον νεκρό Αλάριχο πάνοπλο, καβάλα στο άλογό του. Μετά επανάφεραν το ρεύμα του ποταμού στην αρχική κοίτη, οπότε τα νερά κάλυψαν τον τάφο για πάντα (μέχρι σήμερα δεν είναι γνωστό το σημείο που θάφτηκε ο Αλάριχος). Μετά τον ενταφιασμό, έσφαξαν όλους τους αιχμαλώτους πολέμου, που εργάστηκαν για την εκτροπή του ποταμού, ώστε να μην μάθει κανείς το μέρος που αναπαύεται ο βασιλιάς των Βησιγότθων και συλήσει τον τάφο του.
Αυτό το ιστορικό γεγονός έδωσε αφορμή στον Γερμανό λογοτέχνη August Graf von Plaaten να συνθέσει το ποίημά του “Das Grab im Busento”, στο οποίο παρουσιάζει με επιβλητικό τρόπο το νυκτερινό σκηνικό της ταφής του Αλάριχου στον ποταμό Μπουζέντο της Κάτω Ιταλίας.
(Η ποιητική προσαρμογή στα Ελληνικά που ακολουθεί, έγινε από τον συγγράψαντα το παρόν άρθρο).
Ο ΤΑΦΟΣ ΣΤΟΝ ΜΠΟΥΖΕΝΤΟ
Είναι νύχτα. Στον Μπουζέντο σιγαλά τραγούδια ηχούν,
Τα νερά του αντηχούνε και οι δίνες του απαντούν.
Στο ποτάμι πάνω-κάτω σέρνονται ίσκιοι άξιων Γότθων,
Τον Αλάριχο θρηνώντας, της γενιάς τους τον πιο πρώτον.
Μακριά απ’ την πατρίδα, μες τη γη του στρων’ κρεβάτι
Με της νιότης τα πλοκάμια να του χύνονται στην πλάτη.
Και στις όχθες του Μπουζέντο επαράβγαιναν στον κόπο,
Το ποτάμι για να στρίψουν, έσκαβαν καινούργιο τόπο.
Μεσ’ στην άδεια κοίτη τώρα, έφτιαξαν βαθύ κελάρι
Και κατέβασαν το πτώμα, με τα όπλα, καβαλάρη.
Ξανασκέπασαν με χώμα και αυτόν κι ό,τι είχε κτήμα,
Να φυτρώσουνε καλάμια απ’ του ήρωα το μνήμα.
Στρίψανε ξανά το ρεύμα μεσ’ στην κοίτη την παλιά του
Κι άφρισε άγρια ο Μπουζέντο με τα μαύρα τα νερά του.
Κι έψαλλε χορός απ’ άντρες: «Ήρωα τρανέ, κοιμήσου.
Απληστία των Ρωμαίων δεν θ’ αγγίξει το κορμί σου!»
Έτσι έψαλλαν. Και οι ύμνοι στο στρατόπεδο των Γότθων
αντηχούσαν δυνατά.
Κύλησέ τους, ω Μπουζέντο, φέρε τους με τα νερά σου
εις τα πέλαγα μακριά!
Bλέπε επίσης / Siehe auch:
ΦΩΤΗΣ ΣΠΑΝΟΣ 3 Δεκεμβρίου 2017, 15:23 Έντυπη Έκδοση, εφημερίδα „ΘΕΣΣΑΛΙΑ“, Βόλος 03.12.2017
Πολύπλευρη συνεισφορά του Σέφελ στον τόπο μας
(Helmut Scheffels vielseitiger Beitrag zu Griechenland)
Πολύμορφη υπήρξε η συνεισφορά του Γερμανού πρόξενου Έλμουτ Σέφελ στον Βόλο, καθώς εκτός από το μεγάλο ψυχικό σθένος που επέδειξε στα χρόνια της γερμανικής κατοχής, βοηθώντας τους Έλληνες ήταν αυτός που συνέβαλε και στην εκμηχάνιση της γεωργικής καλλιέργειας εισάγοντας τη χρήση του τρακτέρ, όπως τόνισε ο τ. αναπληρωτής καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και συγγραφέας κ. Δημήτρης Μπενέκος του οποίου το βιβλίο με τίτλο «Ελμουτ Σέφελ. Ένας πρόξενος με ψυχικό σθένος. Μεταξύ καθήκοντος και ηθικής» παρουσιάζεται αύριο Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου στις 19.30 στην Εξωραϊστική Λέσχη Βόλου.
Η παρουσίαση γίνεται με πρωτοβουλία του γενικού πρόξενου της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας στη Θεσσαλονίκη, Βάλτερ Στέχελ (Walter Stechel), και του επίτιμου πρόξενου της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας στη Θεσσαλία, Γεώργιου Παπαρίζου.
Ομιλητές θα είναι οι: Μιχάλης Ζουμπουλάκης, καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και Αντώνης Σμυρναίος, επίκουρος καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, ενώ συντονίζει η δημοσιογράφος Ροσσάνα Πώποτα.
Πληθώρα νέων τεκμηρίων
Αναφερόμενος στο βιβλίο ο κ. Μπενέκος επισήμανε πως «Πριν από πέντε χρόνια δημοσιεύτηκε σε συνοπτική μορφή το πρώτο μου δίγλωσσο βιβλίο για τον Γερμανό πρόξενο στον Βόλο Έλμουτ Σέφελ, το οποίο βρήκε σημαντική ανταπόκριση σε Ελλάδα και Γερμανία. Κατόπιν τούτου, άρχισαν να καταφθάνουν πληροφορίες και λεπτομέρειες από Έλληνες και Γερμανούς, οι οποίοι είχαν σχέση με τον Σέφελ και οι οποίες φώτιζαν άγνωστες πτυχές από τη ζωή και τα ευεργετικά έργα του Γερμανού προξένου.
Η πληθώρα των νέων τεκμηρίων, εγγράφων και φωτογραφικού υλικού, από την Ελλάδα, τη Γερμανία, την Αυστρία, την Αγγλία και Αμερική, που ολοκληρώνουν ως ψηφίδες μωσαϊκού την εικόνα του Έλμουτ Σέφελ, με οδήγησαν στην απόφαση να προβώ στη βελτιωμένη και πλήρως αναθεωρημένη έκδοση του βιβλίου, κάνοντας γνωστά στην κοινωνία του Βόλου, της Καρδίτσας, των Τρικάλων, των Φαρσάλων, του Αλμυρού και τόσων άλλων θεσσαλικών χωριών γεγονότα της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας, στα οποία πρωταγωνιστούσε με ευεργετικό τρόπο ο Σέφελ. Αν τα παραλείπαμε, θα είχαμε μια ελλιπή εικόνα της μεγάλης προσφοράς του στους Έλληνες συμπολίτες του Βόλου, στους κατοίκους της Θεσσαλίας και στην Εβραϊκή κοινότητα του Βόλου».
Ο κ. Μπενέκος πρόσθεσε πως «Η συνεισφορά του Έλμουτ Σέφελ στην τοπική κοινωνία υπήρξε πολύμορφη. Πρώτος στην Ελλάδα εισήγαγε το 1912 το πρώτο τρακτέρ για μηχανική καλλιέργεια της γης, αντικαθιστώντας τα άροτρα που τραβούσαν ζώα. Σχεδόν ταυτόχρονα εισήγαγε αλωνιστικές μηχανές και στη συνέχεια μπουλντόζες. Αργότερα, κατά τη διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου και της ιταλο-γερμανικής Κατοχής (1941-1944) ο Σέφελ, αν και πρόξενος του Τρίτου Ράιχ, έδειξε αδαμάντινο χαρακτήρα και υψηλότατο ψυχικό σθένος, ώστε με τις προσωπικές του ριψοκίνδυνες παρεμβάσεις προς τις Ιταλικές και Γερμανικές Δυνάμεις Κατοχής να επιτυγχάνει το ακατόρθωτο:
* Να σώζει από μαζικές εκτελέσεις και ατομικούς τυφεκισμούς δεκάδες Θεσσαλών.
* Να αποφυλακίζει εκατοντάδες από τα γερμανικά κρατητήρια και τις φυλακές της Γκεστάπο.
* Να μοιράζει δωρεάν σιτηρά και φάρμακα σε Βόλο, Φάρσαλα, Τρίκαλα, Αλμυρό, Καρδίτσα, Σοφάδες και σε πολλά άλλα χωριά.
* Να παρεμβαίνει για αποτροπή πυρπολήσεων θεσσαλικών χωριών και πόλεων.
* Να ειδοποιεί μυστικά τους Εβραίους να απομακρυνθούν από τον Βόλο, για να αποφύγουν τη σύλληψή και εκτέλεσή τους στα κρεματόρια της Γερμανίας.
* Να πετυχαίνει εξάρθρωση του ληστρικού παραστρατιωτικού σώματος των «Λεγεωναρίων», το οποίο τρομοκρατούσε και καταλήστευε τη Θεσσαλία.
Παρόλα ταύτα, μετά τη λήξη του πολέμου φυλακίσθηκε ως δήθεν κατάσκοπος των Γερμανών. Το 1947 δικάζεται στο Ειδικό Στρατοδικείο Εγκληματιών Πολέμου στην Αθήνα και αθωώνεται πανηγυρικά. Το 1964 ο μεγάλος Φιλέλληνας και ένθερμος λάτρης του Βόλου, Έλμουτ Σέφελ, πεθαίνει και θάπτεται με τιμές στα «Πευκάκια», στον δικό του πυκνοφυτευμένο «Μέλανα Δρυμό», δώρο ανεκτίμητο και για τις επόμενες γενιές».
Να γίνει γνωστός και στους νέους
Ο κ. Μπενέκος συμπλήρωσε πως «Αν εξαιρέσουμε τις πινακίδες των δρόμων του Βόλου, υποθέτω πως σήμερα πολύ λίγοι Θεσσαλοί των νεότερων γενιών γνωρίζουν κάτι το συγκεκριμένο για τους Φιλέλληνες αυτού εδώ του τόπου. Καλό θα ήταν να διδάσκονται τα νεαρά παιδιά στο σχολείο θέματα όπως το παρόν, επειδή, εκτός από τον ιστορικό, έχουν και έναν άκρως παιδαγωγικό χαρακτήρα και συμβάλλουν στην αλληλοκατανόηση και ειρηνική προσέγγιση των λαών», ενώ αναφερόμενος στα επόμενα βιβλία του είπε πως «το συγγραφικό-ερευνητικό μου έργο δεν σταματά εδώ. Ήδη, με την υποστήριξη του επίτιμου προξένου της Γερμανίας κ. Γεωργίου Παπαρρίζου, προετοιμάζω ένα άλλο ιστορικό-βιογραφικό έργο που σχετίζεται με το Γερμανικό προξενείο στον Βόλο».
Βλέπε επίσης: http://www.trigono.info/?p=4932
Η Θεσσαλονίκη και ο Άγιος Δημήτριος
Από την Ιστορία στους θρύλους
Σύγχρονη φορητή εικόνα του Αγίου Δημητρίου
Οκτώβριος μήνας. Είναι ο μήνας προετοιμασίας για τις τελευταίες γεωργικές εργασίες στην Ελλάδα, αλλά και η εποχή προετοιμασίας για τον επερχόμενο χειμώνα. Στη λαϊκή διάσταση της ελληνικής γλώσσας, ο Οκτώβριος (Οκτώβρης) μετονομάστηκε σε «Αϊ Δημήτρης» και τούτο γιατί στις 26 του μήνα δεσπόζει μεγάλη γιορτή της ανατολικής Χριστιανοσύνης, η γιορτή του πολιούχου της Θεσσαλονίκης Αγίου Δημητρίου.
Ας δούμε από κοντά αυτά τα δύο ονόματα, που το ένα θυμίζει υποχρεωτικά και το άλλο. Ας ρίξουμε μια ματιά στην Ιστορία και στις λαϊκές παραδόσεις και τους θρύλους που σχετίζονται με αυτό το δίδυμο μέσα από τους αιώνες. Πάντως, για να διευκρινίσουμε, οι θρύλοι που δημιουργήθηκαν γύρω από πρόσωπα ή και καταγράφηκαν εμπεριέχουν, εκτός από τον λαϊκό μανδύα των αφηγήσεων, χωρίς αμφιβολία και τον πραγματικό ιστορικό πυρήνα των γεγονότων.
Ο Δημήτριος ήταν γόνος επιφανούς οικογένειας και αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού, αλλά και πιστός χριστιανός, γεγονός που δεν απέκρυπτε. Με τους διωγμούς του αυτοκράτορα Μαξιμιανού εναντίον των χριστιανών φυλακίστηκε. Όταν το 303 μ.Χ. τελούνταν αγώνες στο στάδιο της Θεσσαλονίκης, ένας γιγαντόσωμος ειδωλολάτρης, ονόματι Λυαίος, προκαλούσε τους χριστιανούς σε μονομαχία μέχρι θανάτου. Ένας νεαρός χριστιανός, ο Νέστορας, ζήτησε τη βοήθεια του Δημητρίου στη φυλακή και παίρνοντας θάρρος και την ευλογία του φόνευσε τον γίγαντα. Ο αυτοκράτορας, που ήταν παρών, διέταξε την εκτέλεση και του Νέστορα και του Δημητρίου. Στον χώρο της ταφής του χτίστηκε μετέπειτα μεγαλοπρεπής Ναός και η μνήμη του τιμάται από την Εκκλησία στις 26 Οκτωβρίου. Αυτά εν ολίγοις για το ιστορικό γεγονός.
Οι παραδόσεις για τα πάμπολλα θαύματα που γίνονταν στον ναό του καθώς και η διαρκής ανάβλυση από τον τάφο του θείου μύρου, που του έδωσαν την επωνυμία «ο μυροβλύτης», τον κατέστησαν μαζί με τον Άγιο Γεώργιο, έναν από τους πιο δημοφιλείς Αγίους του χριστιανικού κόσμου της Ανατολής.
Η φήμη του Αγίου Δημητρίου είχε ξαπλωθεί σε όλη τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, σε Ανατολή και Δύση, για τούτο πλήθη πιστών ζητούσαν διαρκώς τη θαυματουργή επέμβασή του για θεραπεία κάποιας ασθένειας. Σε περιόδους, μάλιστα, επιδρομών εχθρών και βάρβαρων φύλων, ήταν πλατιά διαδομένη η πίστη πως ο Άγιος Δημήτριος παρέμβαινε αυτοπροσώπως, σώζοντας την πόλη της Θεσσαλονίκης, (την πόλη του), εμφανιζόμενος πότε ως απλός στρατιώτης τρέποντας αυτούς σε φυγή, πότε έφιππος οδηγώντας μυριάδες στρατού και άλλοτε βυθίζοντας τον εχθρικό στόλο. Είναι πλέον «ο μέγας και υπερένδοξος προστάτης» της Θεσσαλονίκης, είναι ο πολιούχος της νύμφης του Θερμαϊκού, ο προστάτης Άγιος της πρωτεύουσας της Μακεδονίας.
Η εμφάνιση του θεϊκού προστάτη των πόλεων έχει βαθιές ρίζες στον ελληνικό κόσμο. Είναι μια πίστη που περνά μέσα από τους αιώνες και φανερώνει τη μεταφυσική σχέση του ανθρώπου με το υπερφυσικό, ιδία σε περιπτώσεις κινδύνου. Πριν προχωρήσουμε σε μια μικρή απαρίθμηση της θείας επεμβάσεως του Αγίου Δημητρίου αναφέρω μια όμοια περίπτωση που θρυλείται ότι συνέβη στην ακόμη ειδωλολατρική Αθήνα προς τα τέλη του τετάρτου μ.Χ. αιώνα. Και εκεί Έλληνες ζούσαν.
Σύμφωνα με τον ιστορικό Ζώσιμο, το 395 μ.Χ. οι Γότθοι έλυσαν την πολιορκία της Αθήνας και αποχώρησαν χωρίς καταστροφές επειδή ο αρχηγός τους Αλάριχος τρομοκρατήθηκε βλέποντας τον Αχιλλέα να στέκεται πάνοπλος και οργισμένος πάνω στα τείχη, όπως ακριβώς τον είχε περιγράψει ο Όμηρος στον τρωικό πόλεμο και την πρόμαχο θεά Αθηνά, την προστάτιδα της Αθήνας, να περιέρχεται στις επάλξεις φορώντας την βαριά πολεμική της στολή και έτοιμη να αποκρούσει τους επιτιθέμενους.
Ας επιστρέψουμε στον Άγιο Δημήτριο για να γνωρίσουμε μαζί με τα ιστορικά γεγονότα και τους θρύλους που δημιουργήθηκαν παράλληλα και σε σχέση με αυτά.
Το 565 μ.Χ. στέφθηκε αυτοκράτορας ο Ιουστίνος Β΄, ανεψιός του περίφημου Ιουστινιανού. Σε λίγο εμφανίστηκαν στην Κωνσταντινούπολη οι Άβαροι, άγριος και πολεμικός λαός με τις χαρακτηριστικές μακριές πλεξίδες, ζητώντας δώρα για να μην καταστρέφουν χωριά και επαρχίες της Αυτοκρατορίας. Ο Ιουστίνος όχι μόνο δεν τους έδωσε «δώρα σε χρυσό», αλλά τους απείλησε ότι θα κόψει και τις κοτσίδες και τα κεφάλια τους. Αυτό υπήρξε αφορμή πολέμου και οι Άβαροι άρχισαν φοβερές επιδρομές στα εδάφη της Αυτοκρατορίας και πολιόρκησαν την Θεσσαλονίκη. Ο Άγιος Δημήτριος, λέγεται, εθεάθη πάνω στις επάλξεις ως στρατιώτης φονεύοντας τον πρώτο βάρβαρο που ανέβηκε στα τείχη. Κατά την επόμενη πολιορκία της πόλης από τους Αβάρους και Σλάβους, οι βάρβαροι ετράπησαν σε φυγή ολονυχτίς επειδή πριν ακόμα ξημερώσει είδαν τον Άγιο Δημήτριο να αστράφτει καβάλα σε άσπρο άλογο οδηγώντας μυριάδες στρατού («προ του αύγους είδον μυριάδας στρατού και καθηγούμενον τούτου άνδρα πυρράκτην και λαμπρόν ίππω λευκώ εφεζόμενον»).
Μεγάλη ήταν η πίστη πως ο Δημήτριος βοηθάει στους πολέμους κατά των βαρβάρων, για τούτο ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός Β΄ φτάνοντας στη Θεσσαλονίκη, το 695, δώρισε μια αλυκή στον Ναό του Αγίου Δημητρίου, επειδή τον βρήκε «συμμαχήσαντα» στους νικηφόρους πολέμους κατά των Βουλγάρων και Σλάβων.
Σε άλλη πολιορκία, από ξηρά και θάλασσα, πάρα πολλοί άνθρωποι είδαν τον Δημήτριο με λευκή χλαμύδα να διατρέχει τα τείχη κραδαίνοντας την αήττητο λόγχη και μετά να περπατάει πάνω στη θάλασσα σαν να ήταν στεριά, διασκορπίζοντας και βυθίζοντας τα εκατοντάδες βαρβαρικά πλοιάρια, που ήταν στο λιμάνι. Κατόπιν τούτου οι βάρβαροι ετράπησαν σε άτακτο φυγή. Εδώ, μάλιστα, και οι αιχμάλωτοι βάρβαροι έλεγαν «είδομεν άνδρα ξανθόν και λαμπρόν, ο οποίος εκάθητο επί λευκού ίππου και εφόρει ιμάτιον λευκόν». Και κατά την παράδοση, αφού ο Άγιος έσωζε την πόλη του, επέστρεφε πάλι στον ναό του και το πρόσωπό του από τη χαρά ακτινοβολούσε σαν τον ήλιο.
Αιώνες αργότερα, το 1040 μ.Χ. οι Βούλγαροι ενώ πολιορκούν τη Θεσσαλονίκη, ξαφνικά εγκαταλείπουν τα πάντα και τρέπονται σε άτακτο φυγή, χωρίς καν να αμυνθούν, επειδή εμφανίστηκε ο Άγιος Δημήτριος να προηγείται του βυζαντινού στρατού και να τους καταδιώκει.
Και πάλι, αιώνες αργότερα, η τύχη θέλει ο ελληνικός στρατός να ελευθερώσει τη Θεσσαλονίκη από τον οθωμανικό ζυγό στις 26 Οκτωβρίου 1912, ημέρα που τιμάται ο πολιούχος της, ο Άγιος Δημήτριος.
Εδώ σημειώνουμε, πως κατά την ημέρα της εορτής του Αγίου Δημητρίου, λάβαινε χώρα στη Θεσσαλονίκη διεθνής εμποροπανήγυρη, «Τα Δημήτρια», η οποία ήταν τόσο λαμπρή, ώστε έρχονταν έμποροι και επισκέπτες από όλες τις πόλεις της Αυτοκρατορίας, επίσης πολλοί Ιταλοί, Ισπανοί, Πορτογάλοι, Γάλλοι, Σλάβοι, Κέλτες καθώς και έμποροι άλλων λαών που κατοικούσαν πέρα από τις Άλπεις. Πολλοί, μάλιστα, επισκέπτες και άρχοντες έρχονταν ειδικά να προσκυνήσουν το λείψανο του Δημητρίου, να ζητήσουν θεραπεία κάποιας ασθένειας ή τη βοήθειά του για πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον εχθρών και βαρβάρων (δεν ξεχνούμε πως ο Δημήτριος είναι ένας από τους μεγάλους στρατιωτικούς Αγίους του Χριστιανισμού).
Προς τιμή του έχουν κτιστεί ωραιότατοι ναοί σε όλους τους ορθόδοξους λαούς και το όνομά του φέρουν χιλιάδες χριστιανών και εκατοντάδες χωριών και κωμοπόλεων. Είναι πράγματι μεγαλομάρτυρας, αθλοφόρος και τροπαιούχος.
βλέπε επίσης εφημερίδα: http://www.trigono.info/?p=4834
14 Σεπτεμβρίου. Παράδοση και Ιστορία
Ο Σεπτέμβριος είναι ο μήνας με τον οποίο, κατά παράδοση και λόγω των ευνοϊκών καιρικών συνθηκών, αρχίζει το «γεωργικό» έτος, μια σειρά δηλαδή αγροτικών εργασιών προετοιμασίας για την καλλιέργεια της γης. Αυτός ο μήνας δεν χαρακτηρίζεται για την πληθώρα των εορτών. Μόνο μία μεγάλη δεσποτική εορτή επισκιάζει όλες τις άλλες μικρογιορτές. Η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Ας ρίξουμε μια ματιά στα ιστορικά γεγονότα, που συνδέονται με αυτή τη μεγάλη φθινοπωρινή γιορτή.
Βρισκόμαστε στο έτος 326 στην Ιερουσαλήμ. Η αγία Ελένη, μητέρα του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, που βρισκόταν εκεί, προέβη σε ανασκαφές, οι οποίες οδήγησαν στην εύρεση του Τιμίου Σταυρού, του σταυρού δηλαδή που σταυρώθηκε ο Χριστός. Τεμάχιό του έστειλε στην Κωνσταντινούπολη και το υπόλοιπο τοποθέτησε στον Ναό της Αναστάσεως, που έκτισε πάνω από τον ευρεθέντα τάφο του Χριστού. Το γεγονός αυτό της τοποθέτησης (Υψώσεως) εορτάζεται από την Εκκλησία (ορθόδοξη και καθολική) στις 14 Σεπτεμβρίου και είναι μία βασική δεσποτική (ακίνητη) εορτή του ετήσιου εορταστικού ημερολογιακού κύκλου. Γύρω από την εύρεση του Τίμιου Σταυρού δημιουργήθηκε μια σειρά παραδόσεων, εκ των οποίων μία λέει πως υποδείχτηκε η θέση Του από φυτρωμένο βασιλικό και άλλη πως αναστήθηκε μια ευσεβής γυναίκα, όταν την τοποθέτησαν πάνω σ΄ αυτόν…
Την ίδια ημέρα εορτάζεται και άλλο ένα γεγονός που έχει σχέση με τον Τίμιο Σταυρό και έλαβε χώρα αιώνες αργότερα. Πρόκειται για τους νικηφόρους πολέμους που διεξήγαγε ο βυζαντινός αυτοκράτορας Ηράκλειος εναντίον των Περσών, από το 621 μέχρι το 629. Θα σταθούμε σ΄ αυτό το σημείο για να δούμε τα γεγονότα από κοντά.
Ο Ηράκλειος, την εποχή της ανόδου του στον θρόνο (610), βρήκε τη Βυζαντινή αυτοκρατορία σε εξαιρετικά επικίνδυνη κατάσταση. Οι Πέρσες απειλούσαν από την Ανατολή, οι Σλάβοι και οι Άβαροι από τον Βορά, ενώ στο εσωτερικό της χώρας επικρατούσε τέλεια αναρχία, με διαλυμένη κυριολεκτικά την οικονομία και άδεια τα ταμεία του κράτους.
Οι Πέρσες, εκμεταλλευόμενοι αυτή την κατάσταση, από το 611 μέχρι το 614 κατάλαβαν με πολεμικές επιχειρήσεις διαδοχικά τη βυζαντινή επαρχία της Συρίας, τις μεγάλες πόλεις Αντιόχεια και Δαμασκό και στη συνέχεια πολιόρκησαν την Ιερουσαλήμ, την οποία κυρίευσαν. Όπως αναφέρεται «οι σατανικοί εχθροί μπήκαν στην πόλη με μια μανία που έμοιαζε με την λύσσα εξαγριωμένων θηρίων ή ερεθισμένων δράκων». Λεηλάτησαν την πόλη, κατέστρεψαν και πυρπόλησαν τους χριστιανικούς ναούς και τους γύμνωσαν από τα κειμήλια. Πολλοί θησαυροί της Ιερουσαλήμ μεταφέρθηκαν στην Περσία και ένα από τα πολυτιμότερα λατρευτικά λείψανα της Χριστιανοσύνης, ο Τίμιος Σταυρός, μεταφέρθηκε στην πρωτεύουσά τους την Κτησιφώνα (κοντά στη Βαγδάτη).
Το τελευταίο πλήγωσε βαθιά το θρησκευτικό συναίσθημα των Χριστιανών και άρχισε να καλλιεργείται μέσα τους κάτι, μια ιδέα σταυροφορίας, που κορυφώθηκε λίγα χρόνια αργότερα με την εκστρατεία του Ηρακλείου εναντίον των Περσών.
Ο αυτοκράτορας για να αντιμετωπίσει τις ελλείψεις σε χρήματα, κατέφυγε στους θησαυρούς των εκκλησιών και έτσι έκοψε μεγάλο αριθμό χρυσών και ασημένιων νομισμάτων, γεγονός που του έδωσε τη δυνατότητα της στρατολόγησης και εκπαίδευσης ικανού και αξιόμαχου στρατού.
Ο Ηράκλειος, μόλις προετοίμασε καλά το εκστρατευτικό σώμα, εισβάλλει στο εσωτερικό της Περσίας και μετά από μια σειρά σκληρών μαχών, κατατρόπωσε και διέλυσε κυριολεκτικά τους Πέρσες. Υποχρέωσε τον βασιλιά τους να συνθηκολογήσει, να υπογράψει διαρκή ειρήνη και να επιστρέψει στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία τα εδάφη της Συρίας, της Παλαιστίνης και της Αιγύπτου, καθώς και τον Τίμιο Σταυρό. Μετά ο Ηράκλειος με τον στρατό του επέστρεψε θριαμβευτής το 629 στην Κωνσταντινούπολη, όπου τους υποδέχτηκαν με φρενήρεις εκδηλώσεις χαράς οι κάτοικοι της πόλης.
Την επόμενη χρονιά, το 630, ο Ηράκλειος μετέβη στην Ιερουσαλήμ, όπου ο ίδιος βαστάζοντας τον Τίμιο Σταυρό στους ώμους του, ανυπόδητος και απλά ντυμένος τον έστησε (ανύψωσε) στην παλιά του θέση στο Ναό της Αναστάσεως σε μεγαλοπρεπή τελετή, γεγονός που έγινε δεκτό με πανηγυρισμούς χαράς και αγαλλίασης από όλον τον χριστιανικό κόσμο, σε Ανατολή και Δύση. Ο πάπας της Ρώμης, μάλιστα, διέταξε να τελεσθούν σε όλη την Ιταλία μεγάλες εορταστικές εκδηλώσεις. Ακόμη και ο βασιλιάς των Ινδιών, γράφει ο ιστορικός Θεοφάνης, έστειλε στον Ηράκλειο τα συγχαρητήριά του μαζί με μια μεγάλη ποσότητα πολύτιμων λίθων («…συγχαρίκεια τω Ηρακλείω μαργαρίτας και λίθους τιμίους ικανούς».
Αυτά, λοιπόν, τα δύο γεγονότα που απέχουν μεταξύ τους τρεις αιώνες, αλλά σχετίζονται με το ίδιο αντικείμενο, τον Τίμιο Σταυρό, εορτάζουμε κάθε χρονιά στις 14 Σεπτεμβρίου. Ας γνωρίζουμε και λίγο την Ιστορία μας!
Και σήμερα; Η πιο γνωστή ενασχόληση τον μήνα Σεπτέμβριο είναι ο τρύγος. Οι «γιορτές του κρασιού» είναι σήμερα από τις πιο διαφημισμένες τουριστικές ατραξιόν των αμπελουργικών περιοχών, Ελλάδας και Κύπρου, που προσελκύουν δεκάδες χιλιάδες επισκεπτών, οι οποίοι γεύονται τα μεθυστικά δώρα του Διονύσου!
Βλέπε επίσης εφημερίδα www.trigono.info
*** Μόλις κυκλοφόρησε!
Έλμουτ Σέφελ. Ένας πρόξενος με ψυχικό σθένος.
Μεταξύ καθήκοντος και ηθικής
Βόλος 2017
ISBN 978-960-7128-03-4
* * *
*** Neue Ausgabe !
Helmut Scheffel. Ein Konsul mit Zivilcourage.
Zwischen Pflicht und Moral
Volos 2017
ISBN 978-960-7128-03-4
Verkauf / πώληση:
Deutschland: Gikas Verlag, Nürnberg. E-mail: kostas@gikas.net , Tel.: 0049 (0)911 264354, 266538
Eλλάδα: Βιβλιοπωλεία „Παιδεία„, Βόλος, Λάρισα, Καρδίτσα
Neue Ausgabe, September 2017
- Die neue, zweisprachige (Deutsch-Griechisch) und gänzlich erweiterte Auflage über den legendären Konsul Helmut Scheffel aus Hirschfelde-Zittau in Sachsen.
Helmut Scheffel. Ein Konsul mit Zivilcourage.
Zwischen Pflicht und Moral
Volos 2017
(Großformat, 510 Seiten, viele Fotos)
Helmut Scheffels Hauptaktionen haben während der ganzen Dauer des zweiten Weltkriegs stattgefunden mit rettender Wirkung im Leben der griechischen und jüdischen Bewohner von Volos und Thessalien. Mit mutigen und waghalsigen Interventionen gelang es ihm, viele Repressalien der italienischen und deutschen Besatzungsmächte (1941-1944) gegen die Griechen zu vereiteln. Scheffel stellte als Basis für seine Entscheidungen die Moral oben an.
Die verschiedenen Ereignisse könnten zweifellos den Hauptkern für die Inszenierung von packenden Antikriegs- bzw. Kriegsszenen von Kinofilmen bilden. Sein Leben beinhaltet all jenen Stoff, aus dem Romane entstehen und kinematografische Streifen gedreht werden.
***
Νέα έκδοση, Σεπτέμβριος 2017
- Η δεύτερη, δίγλωσση (Ελληνικά-Γερμανικά) βελτιωμένη και επικαιροποιημένη έκδοση του βιβλίου για τον θρυλικό πρόξενο Έλμουτ Σέφελ από το Χίρσφελντε-Τσίτταου της Σαξονίας
Έλμουτ Σέφελ. Ένας πρόξενος με ψυχικό σθένος.
Μεταξύ καθήκοντος και ηθικής
Βόλος 2017
(μεγάλο μέγεθος, 510 σελίδες, πολλές φωτογραφίες)
Η κύρια δράση του Έλμουτ Σέφελ έλαβε χώρα καθ’ όλη τη διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, επηρεάζοντας σωτήρια τη ζωή των Ελλήνων και των Εβραίων κατοίκων της πόλης του Βόλου και γενικότερα της Θεσσαλίας. Με θαρραλέες και ριψοκίνδυνες παρεμβάσεις πετύχαινε να ματαιώνει αντίποινα των ιταλικών και γερμανικών δυνάμεων Κατοχής (1941-1944) σε βάρος των Ελλήνων, θέτοντας υπεράνω όλων τον ηθικό κώδικα.
Τα ποικίλα περιστατικά θα μπορούσαν να αποτελέσουν τον πυρήνα για να σκηνοθετηθούν συναρπαστικές σκηνές σε (αντι)πολεμικές κινηματογραφικές ταινίες. Πάντως, η ζωή του εμπεριέχει όλη εκείνη την ύλη από την οποία γεννιούνται μυθιστορήματα και γυρίζονται κινηματογραφικά έργα.
παραγγελίες στο Gikas Verlag